Moed

"Jeetje, wat ben jij dapper!", hoor ik vaak als ik hier in Spanje vertel dat ik 5 jaar geleden vanuit Nederland in mijn uppie naar Spanje verhuisde, zonder echt iemand te kennen.

Ja, ik had ook gelijk een huis gekocht, want 'huren is geld weggooien' is mij in het verleden altijd verteld. Oh ja, en ik vergeet altijd te vertellen dat ik mijn sleutel kreeg in een weekend waarbij op maandag Spanje volledig in opsluiting ging door Covid.

Als ik mijn verhaal dan zou willen aandikken, dan moet ik ook nog meer dingen vertellen. Bijvoorbeeld dat ik totaal geen huisraad of meubels had, twee of drie maanden lang geen electriciteit (dus niet warm douchen, niet koken) en het ook nog eind winter/begin voorjaar was met uitzonderlijk veel regen en ook veel te lage temperaturen voor de tijd van het jaar. Ik sliep op de koude tegelvloer van mijn nieuwe, kale huis op een meditatiematje, met een halve deken over me heen en de weinige kleren die ik bij me had als kussen. 

Ik zeg "als ik zou willen aandikken", maar dat wil ik helemaal niet. Het zijn namelijk gewoon de feiten zoals ze waren en zoals ik ze had te nemen. De omstandigheden hadden werkelijk niets met moed te maken. Ze maken me niet moediger of minder moedig. 

Het geval met moed is, dat moed ontstaat op het moment dat je in je hart echt zéker weet dat je een bepaalde beslissing wilt of hebt te nemen. Een tweede 'vereiste' (zeg ik met een glimlach), is dat je het óók spannend vindt. Je mag het spannend vinden dat je een bepaalde weg gaat inslaan.  Want je hoofd staat  namelijk niet stil. Dat vertelt je tot uitentreuren dát het spannend is. Je kent het beslist, die innerlijke discussie met jezelf "weet je het wel zeker"? "Ga je al die zekerheid opgeven voor een droom of een wens?", "Weet je zeker dat je het financieel gaat redden"?  En als je misschien net als ik een gezin hebt: "Mag ik dit wel doen als ik een goede moeder of vader zeg te zijn"? 

En dan zijn dit nog vragen, waar je over mag nadenken en een antwoord op mag vormen. Maar wat te zeggen van alle doemscenario's die je hoofd ook beslist voor je in petto heeft en die zonder twijfel allemaal de uitkomst hebben dat het je zeker niet gaat lukken. 

En daar komt het onderwerp moed om de hoek. Waar wél moed voor nodig is, is om de keuze te maken je gevoel te volgen. Dat aanvankelijke sprankje waardoor je zo'n groot gevoel van blijheid ervoer van binnen, zo'n jippie-golf, als je begrijpt wat ik bedoel. De ratio van het hoofd hoef je niet uit te schakelen; ga vooral goed voorbereid je hart volgen!

Maar zie ook dat de doemscenarios en de (retorische) vaak negatief geladen vragen van je hoofd, voortkomen uit irreële angsten, of uit ervaringen uit een verleden waarin je een negatieve ervaring hebt gehad. Deze angsten of ervaringen uit het verleden, hebben óók te maken met een versie van jou uit het verleden, en niet de persoon die je nu bent. Je bent nu wijzer, wellicht ook bewuster. En tegen de doemscenarios en de angst mag je wel 'nee' zeggen.

Zullen we samen jouw moed 'uit je schoenen' gaan halen? Laten we contacten!