En ineens was ik echt verliefd. Zomaar. Als je een scheiding meemaakt, die zo ongeveer je hart verscheurt, denk je dat je nooit meer verliefd zult kunnen worden, niet meer kunt verlangen, een stukje van jezelf kwijt bent, je hart nooit meer durft te openen, niet meer durft te vertrouwen. Althans, dat is wat er met mij gebeurde.
Na een aantal dates, vuurde Cupido dan toch een rake pijl af. Een tijdje leek het alsof 'dit het was'. En nét toen ik mijn hart opende, ging dat van hem dicht. En dus werd het niks. Ik voelde me verdrietig en teleurgesteld die dag. De nacht was onrustig, allerhande ongesproken woorden, ongevoerde gesprekken, gingen er door mijn hoofd. Onbegrip, spiegeling; met een kater werd ik wakker de ochtend erna.
Als ik het 'even niet meer weet', dan helpt de Latifa-meditatie mij altijd om bij mijn zachtheid en eigenheid te komen. De meditatie (een eeuwenoud Soefistisch gebed eigenlijk), wordt ook wel het 'gebed van de zachte kracht' genoemd. Het is een zeer eenvoudig gebed, dat bestaat uit een zevental affirmaties, die je hardop uitspreekt. Deze affirmaties worden begeleid door een beweging die je met je handen maakt, waarbij je bij elke affirmatie een plek op je romp aanraakt.
Die affirmaties beslaan prachtige diepgaande levensthema's, die eenieder eigenlijk wel eens of meermaals in zijn of haar leven tegenkomt: bestaansrecht, verlangen, hoop, vertrouwen/geloof, loslaten, liefhebben en bereidheid. In de reizen van Mi Cuento, is de Latifa-reis een erg populaire reis. En tijdens deze reizen kijken we steeds naar deze thema's, elke dag een thema, los van elkaar. Zo heb ik deze meditatie zelf eigenlijk ook altijd beleefd.
Als ik die ochtend in mijn bed (ja, een beetje lui dat ik niet ben opgestaan, maar zo voelde het even niet ;-) ), het Latifa-gebed uitspreek, merk ik dat ik elke affirmatie juist óók kan toepassen op het nu bij mij zo aanwezige thema: (liefdes-)verdriet.
Ik besta. Ja, ik besta nog steeds, en ik ben nog steeds dezelfde die ik was. Het niet (meer) wederzijds zijn van het gevoel van verliefdheid, verandert niets aan wie ik ben, en ik ben eigenlijk best blij met wie ik ben.
Ik verlang. Ja, in de liefde heb ik mijn verlangen zó helder. En ook dat is niet veranderd. Het is nog even sterk en even krachtig als vóór deze ervaring.
Ik hoop. Zoals ook in de Latifa-reis, ga ik enorm 'aan' op het thema hoop. Het voelt voor mij als de brandstof van het verlangen, de vleugels, die het verlangen dragen. Voelt het hopeloos, nu, nu het niet mag zijn, het verlangen niet waar wordt gemaakt? Ik voel even goed daar op mijn plek bij mijn linker longtop. Nee. Allerminst. Daar waar ik hoop koester, aanvaard ik tegelijkertijd het gegeven dat mijn verlangen of wens ook wel eens niet wordt vervuld, het 'risico' of de pijn die kan ontstaan. Dat was er al aan het begin, die onzekerheid. Maar ook dat vuurtje. Ook dat is niet veranderd, het risico was er en dat aanvaardde ik, toen ik begon met daten.
Ik geloof en ik vertrouw. Ja, zo absoluut JA. Ik vertrouw op het leven, dat alles wat er op mijn pad komt ook echt voor mij is bestemd, hoe onlogisch of moeilijk soms ook. Ik vertrouw ook op alles wat ik al heb meegemaakt, wie ik ben, mijn lessen. Ik geloof in de oprechtheid van mijn verlangen, de eerlijkheid van mijn hart in mijn wens naar de verbinding die ik zoek. Ook dáárin is er niets veranderd, door deze gebeurtenis.
Ik laat los. "Ja, ik moet je los laten", denk ik. En ik laat los wat ik aanwezig dacht, maar wat er niet was. Ik laat ook mijn eigen oordeel los: wat heb ik gemist, wat heb ik niet gezien? Had ik het kunnen voorspellen? Nee. Alles wees erop dat wij hetzelfde voelden, sterker nog: je gaf aan het eerder te voelen dan ik. Er is alleen ineens een angst of onzekerheid ontstaan. Ik had het niet kunnen voorkomen. Het is.
Ik heb lief. Wat bijzonder dat ik weer zó mocht en kon liefhebben. Het lijkt alsof mijn hart weer is aangegaan. Ondanks dat het verlangen niet is vervuld, stroomt het weer in mijn hart. Het kan nog liefhebben, ik kan 'het' weer helemaal voelen. Het is een cadeautje dat ik krijg, zo voelt het. Dankbaarheid voor de ervaring.
Ik ben bereid. Ja, ik ben bereid. Bereid om de stappen te zetten die er nodig zijn. Bereid om de pijn van heling weer te voelen. Bereid om niets uit te weg te gaan, toch ook nog mijn verhaal te communiceren. En bereid om mijn hart open te houden en liefde te laten stromen.
Nog even voel ik na. Het verdriet is er nog, de teleurstelling ook. Maar daarnaast voel ik dankbaarheid en kracht, zachte kracht. Wat is de Latifa toch bijzonder en magisch. Het doffe gevoel in mijn hoofd is weg, de steen op mijn hart ook. Ik ga door. Het leven en de liefde zijn te mooi om niet voluit te leven.